Ο σκοπός του κλάδου της «Συμπεριφοριστικής Κτηνιατρικής» (“Veterinary Behavioural Medicine”) είναι να εντοπίσει τα αίτια που οδηγούν σε μια προβληματική, ενοχλητική ή παθολογική συμπεριφορά του κατοικίδιου ζώου και να τα αντιμετωπίσει. Δεν επιδιώκει απλά και μόνο να βελτιώσει μια συμπεριφορά, διότι η συμπεριφορά είναι το σύμπτωμα, η εκδήλωση κάποιου συναισθήματος ή εμπειρίας του κατοικίδιου ζώου. Επιδιώκει να πραγματοποιήσει αιτιολογική διάγνωση και θεραπεία (και όχι συμπτωματολογική) ώστε να είναι αποτελεσματική σε βάθος χρόνου, αλλά ταυτόχρονα να σέβεται τις ανάγκες του ζώου συντροφιάς και του κηδεμόνα του. Όπως δηλαδή και κάθε τομέας της Ιατρικής-Κτηνιατρικής προσπαθεί να εντοπίσει τα αίτια του προβλήματος και σε αυτά να εντοπίσει την θεραπευτική αντιμετώπιση.

Τις περισσότερες φορές, άλλωστε, μια συμπεριφορά μπορεί να οφείλεται σε διαφορετικά αίτια, π.χ. η επιθετική συμπεριφορά ενός σκύλου όταν βρίσκεται στο λουρί του κατά τη διάρκεια της βόλτας: ο σκύλος γαυγίζει-γρυλλίζει γιατί μπορεί να θέλει να πλησιάσει τα άλλα σκυλιά που είναι γύρω του και εκνευρίζεται με το λουρί που τον εμποδίζει, ενώ σε άλλη περίπτωση ο σκύλος γαυγίζει-γρυλλίζει γιατί μπορεί να θέλει να διώξει τα άλλα σκυλιά που είναι γύρω του επειδή τα φοβάται. Αυτό είναι ένα απλοϊκό παράδειγμα που μας δείχνει πώς ενώ ο σκύλος μπορεί να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή να γαυγίζει-να γρυλλίζει όταν βλέπει άλλα σκυλιά και να περιγράφεται ως επιθετικός και τελικά στην μία περίπτωση να θέλει να τα πλησιάσει, ενώ στην άλλη να τα απομακρύνει από κοντά του. Κίνητρα δηλαδή διαμετρικά αντίθετα μεταξύ τους που εκφράζονται όμως με την ίδια επιθετική συμπεριφορά. Για το λόγο αυτό, η διάγνωση των αιτίων της συμπεριφοράς είναι απαραίτητη για τη σωστή και στοχευμένη θεραπευτική αντιμετώπιση.